روزگاری نه چندان دور حیاطهای بزرگ خانههای ویلایی و قدیمی، اندرونی و بیرونی نسبتا وسیع و دار و درخت و فضای سبز آن منازل افسانهای، آن قدر فضا برای اهالی یک خانه فراهم میکرد که نه صدا به صدا میرسید و نه اعصابها و روانها این قدر دستخوش لرزه بود. اما این روزها در این قوطی کبریتهای کوچک به اسم آپارتمان با این دیوارهای نازکتر از کاغذ گویی اعصاب همه روی ویبره است، مدام در تنش و لرزه و پسلرزه زندگی میکنیم...